Blog'u açalı daha yeni oldu, ona rağmen yazı koymamışız doğru düzgün. Ama bunun nedeni takımımız ve çalışmalarımız hakkında yazacak birşey olmaması değil, ne bileyim, zaman falan bulamamız.
Öyleyse, kronolojik sırayı bozmamak adına, Yolgezer Kardeşliği ismini ilk defa kullandığımız Yeniay Yarışı'nı anlatan, mayaris@yahoogroups.com 'da da paylaştığım ve http://macerayarislari.com/docs/kutuphane/raporlar/rapor5.php sitesinde de yayınlanan yarış raporunu kopyala&yapıştır yapmakla başlayalım. Anlatacak, paylaşacak çok gelişme var daha, ama sırayla!
İşte o yazı! Da da da dammm! Özellikle yeni başlayanlara şiddetle öneriyoruz. Kendim yazdığımdan değil hani.
Durukan Dudu, Ağustos 2007Yeniay'da "Yol" gezmek
Yeniay Macera Yarışı'nın ilanını gördüğümüzde epey heyecanlanmıştık. Uzun zamandır beraber antreman yapmayan takımımızı toparlayıp yarışa katılmanın zamanı gelmişti demek. Takımlar 2şer kişilik olacağından Serkan(Köybaşı) 'la görüştük, kaydımızı yaptık ve beklemeye koyulduk.
Parkur seçiminde "Uzun yapalım abi" demiştik birbirimize. Bizi zorlayacağını biliyorduk böyle bir performansın, ama sınırlarımızı görmek icin çok güzel bir fırsattı bu ve yarışı bitirebileceğimize de inanıyorduk. Zaten hedefimiz sorulduğunda cevabımız hep aynı oluyordu : "Yarışı bitirmek" , yani tüm etaplari öngörülen zaman aralıkları içinde bitirmek ve finişe zamanında varmak.
Yarışa 4 gün kala ufak bir toplantı yapıp eksik malzemelerimizi tamamlama yoluna gittik. Bu arada etap uzunlukları da ilan edilmisti, 100 km.'ye yakın bisiklet ve 40 km.'ye yakın koşu bizim icin çok zor olmayacaktı; ancak 17 km.'lik kano etabı gözümüzü korkutmuştu açıkçası. "Yaparız yavaş yavaş" diyerek birbirimizi motive ettik ve yarış gününü beklemeye başladık.
Hemen kısaca kondisyon durumumuzdan bahsedeyim; ikimiz de profesyonel sporcu değiliz, ancak düzenli spor yaptığımızı söyleyebilirim. Ben, şehir içinde sürekli bisikletle dolaştığımdan bisiklet etabında kendime güveniyordum; gerci 1.5 aydır dağ rehberliği yaptığımdan bisiklete binememiştim ama hergün 5-6 saat yürüdüğüm için formum fena değildi. Serkan ise hayatının spor anlamında en pasif dönemini yaşıyordu bir iki aydir, yine de güç ve dayanıklılığından kuşkumuz yoktu.
Cumartesi günü maceranın 17:00 - 18:00 gibi başlayacağını sanıyorduk; ama bizim için 12:00'de başladı heyecan dolu dakikalar. Serkan'ın arabası Ortaköy'e kadar gelmiş, tam yola çıkacakken bozulmaya karar vermişti. Tamirci aynı güne yetişmesinin imkansız olduğunu söylüyordu, hemen telefonlara sarıldık. Alptekin ve Ayşin'lerin arabası doluydu, yine de kendilerini fazladan yormak pahasına yardımcı olabileceklerini soylediler, ben de bu arada bir saat kadar sonra kuzenimden arabasını alabileceğimizi öğrendim, Alptekin ve Ayşin'e teşekkürlerimizi iletip derin bir nefes aldik. Yarışın başlayacağı Kulindağ'a vardığımızda saat 15:30 civarıydı, hemen kayıt olup yemeğimizi yedik. Teknik toplantı başlayıp haritalar dağıtıldığında uzun süre işaretleme ve haritayı birleştirmeye çalışmakla geçti diğer takımlar gibi. Bu noktada Ali abiye (Çelebi) teşekkür ederiz, bantlama konusunda zorlandığımızı farkedip yardımımıza koştu ve çok yardımcı oldu.
Uzun parkurun çıkışı koşarak olacaktı, biz de toplu çıkışla yavaş bir tempoyla koşmaya başladık. Amacımız ilk iki noktada kendimizi zorlamadan ilerlemek, bu arada hem haritaya alışıp hem ısınmaktı. Güzel bir tempoyla ilerledik, yokuşlarda yürüdük ve ilk noktayı rahatça bulduk. İp geçişi (flying fox) etabına vardığımızda oraya varan 6 ya da 7. takımdık; ancak burada zaman durdurulduğundan rahattık. Ben ismimizin kökeni olan ve bir hayat felsefesi olarak baktığım Yolgezer'liğin (Fantastik edebiyatta bir karakter) hakkını vermiş, koşarken iç güdülerimle bir patika bulmuş ve hemen ardından da gölette dizime kadar bataklığa girmiştim. Artık tamamdık, yarış bizim için başlamıştı!
Flying Fox'un diğer tarafına geçtiğimizde hava kararmış, biz de kendimizi çok sık, dikenli ve patikası belirsiz bir ormanda bulmuştuk. Serkan'ın önerisiyle zaten artik bitmiş olan patikayı terkedip kerteriz alarak varmak istediğimiz toprak yolu kesmeye çalıştık. Yarım saatten uzun bir süre çalılar arasında her tarafimizi yararak yol actik ve sonunda toprak yola indik. Moralimiz biraz bozulmuştu, daha işin başındaydık ama sinir bozucu bir etaptan gecmis ve zaman kaybetmiştik. Yine de önceki yarışlardan kazandığımız tecrübeyle kendimize geldik ve yarışın uzun oldugunu, böyle hataların da yapılabileceğini konuşup neşeyle, asfalt yolda "Karlı kayın ormanında/ Yürüyorum geceleyin" türküsünü söyleyerek ilerlemeye başladık.4. noktada Onur'la karşılaştık, hem fotoğraf çekiyor hem de gelen yarışmacılara parkurdaki değişikliği söylüyordu. Yapılan zorunlu değişiklik nedeniyle bisiklet etabına vardığımızda zamanımızın flying fox'ta kaldığı yerden devam edeceğini öğrendiğimizde sevindik ve moralimiz arttı : Bu sayede orman içinde yaptığımız hata (gerçi daha sonra diğer takımların da orayı uzun sürede geçtiğini öğrendik) sıfırlanmış gibi birşey oluyor, yarış bisiklet etabıyla adeta yeniden başlıyordu.
Bisikletleri aldığımızda Alptekin ve Ayşin'le karşılaştık, demek ki ormanda çok da zaman kaybetmemiştik. Moralimiz ve gücümüz yerindeydi; tek derdimiz suydu. Yanımıza toplam 4.5 litre(3 şişe) su almıştık ama çalılıklarda sürünürken 2sinin düştüğünü farkettik, toplam yarım litreden biraz fazla suyumuz vardı yani.
Bisikletle hızla ve sağlam bir şekilde ilerledik. Boru inşaatının yapıldığı alanda gece vakti bisiklete binmek doğrusu çok keyifliydi, güzel bir dağ bisikleti parkuru bulmanın verdiği heyecanla hızla yokuş aşağı iniyorduk. Yolun sonuna doğru geldigmizde tepede 4 tane kırmızı ışık gördük, belli ki 2 takım zorlu bir yokuşu yavaşça çıkıyordu. Sonradan öğrendiğimize göre bu orman yangın kesme şeridiydi ve takımlar burada oldukça zorlanmış, bisikletlerini omuzlarına almak zorunda kalmışlardı. Ben toprak yolun solunda başka bir yol gördüm ve orayi takip etmeyi önerdim. Mantığımız şuydu, bu kadar geniş ve toprak bir yol -ki iş makineleri tarafından açıldığı belliydi- ilerde birden bıçak gibi kesilemezdi. Bu mantığın yerinde olduğunu da biraz ileride yerde gördüğümüz kamyon lastiği izleriyle kesinleştirdik. Yarım saat sonra Cumhuriyet Mahallesi'ndeydik. Keyfimiz yerindeydi, hem yokuş çıkmamış hem de çok kestirme ve temiz bir yoldan hedefimize varmıştık. Asfaltın karşı tarafında düğün ve çalgı sesleri duyunca hemen oraya yöneldik. Suyumuz çoktan bitmisti, dahası Serkan'da susuzluktan kaynaklanan dikkat eksikliği ve baş dönmesi başlamıştı; seslerin geldiği yerde su bulabilirdik. Türk insanının yardımseverliğini bir kez daha gördük, düğünün yapıldığı restoranda çalışan genç garson bize iki şişe buz gibi su verdi ve boş şişemizi de doldurdu; hem de para istemeden. Artık suyumuz vardı ve doğru yoldaydık; gece yarısının büyüleyici atmosferi bizi içine çekmişti. "Yola devam" dedik mutlulukla. Bu mutluluğun getirdiği şaşkınlıkla 5 dakika kadar ters yöne gitmiştik ama olsun, bu moral kolay kolay bozulmazdı artık.
7. noktada kağıdımızı Tatiana'ya imzalatırken o noktaya ulasan 7. takım olduğumuzu ogrendik. Tek amacımız 9. noktaya ulaştığımızda sınıf düşmemek ve koşu parkuruna da katılabilmekti. 8. noktaya giderken hata yaptık, daha doğrusu girmemiz gereken yolu gördük ama bunun bir yol olmadığına karar verip başka bir yol aradık, 8'e ulaşıp 9'a giderken zaman kaybettiğimizn farkındaydık ve bisikletin verdiği yorgunluk ve bıkkınlıkla da beraber motivasyonumuz düşmüştü.
9. noktada bizi karşılayan Burç, Hande Abla ve Alen'den o noktaya gelen 3. takım olduğumuzu öğrendiğimizde bizle dalga geçildiğini sandık, hatta ben pasaportumuza bakıp "Acaba bir nokta mı atladık" diye kontrol etme gereği bile duydum. Refik ve Milhan Abi'yle (1. takım) aramızda sadece yarım saat vardı ve 2. takımla aramızdaki fark doğru oryantiringle rahatlıkla kapatılabilirdi. 9-10-11-12'lik koşu parkurunu kendimizi yormadan, arada ufak koşularla ve hatasız yapıp 12'ye döndüğümuzde artik 2. olduğumuzu ve Refik Abi'lerle (Iron Man) aramızda hala yarım saat olduğunu öğrendik. Bu arada Irfan abi ve Hakan Abi'lerin (Combat Divers) de bizim 20 dakika kadar gerimizde olduklarını öğrenmiştik. Duruma inanamıyorduk açıkçası, yarışma öncesinde bize sorulsa, bu iki tecrübeli ve güçlü takımla rekabet edebileceğimize ihtimal bile vermezdik. Hatta yarıştan önce İz TV'den Sinem'in bizle yaptığı röportajda amacımızın yarışı bitirmek oldugunu söylemiş, ısrarlı ve kışkırtıcı sorular sonrasında ise yarışma cok iyi giderse belki ilk 5'e girebilecegimizi belirtmişti. Uzun parkurda yarışan takımların çoğunu tanıyorduk ve hepsi tecrübeli ve güçlü takımlardı. Bu konuları fazla düşünmeden ve konuşmadan yarışı bitirmemiz gerektiğine karar verdiysek de sanırım ikimizin de aklından da hiç çıkmadi bu durum.12. noktadan sonraki bisiklet etabı oldukca uzun ayaklara sahipti, Allah'tan genelde iniş olduğu icin çok zorlanmadik. Bu arada suyumuz yine bitmişti ve saat 05:00'e geliyordu. En zor saatler başlamak uzereydi, güneş doğarken uykumuz bastıracak ve gece boyunca üzerimizdeki canlı ve diri hava da dağılacaktı. O saatte açık bir yer bulmak da imkansızdı normal insanlar için; ama macera yarışçıları için değil! Günün o saatinde açik olabilecek tek yerin bir fırın olabileceğini düsündük ve tam bu sırada yanımızda gordugumuz fırına daldık. Derdimizi anlatır anlatmaz bu sefer fırıncının genc çırağı hemen özel kuyularını açtı, suyu oradan içtiklerini söyleyip buz gibi nefis suyla şişelerimizi doldurdu. Türk insanının muhteşemliği bir kez daha hayatımızı kurtarmıştı!
Bisiklet etabı uzun da uzundu! Resadiye'de yolumuzu bir süre kaybettiysek de mantık kullanarak ve ara sokaklardan geçerek yine bulduk; bu arada arabasından inen genç bir tatilciye de sorarak doğru yolda oldugumuzu garantiye aldık. Kanoya kadar yine uzun bir bisiklet etabı vardı, gittik de gittik. Bu arada gectiğimiz toprak yollardaki bisiklet izlerini sayıyor ve hala ikinci olduğumuzu görüyorduk. şaka gibiydi, kano etabına varmaya az kalmiştı ve biz ikinciydik! Gerçi ikimiz de kanodan anlamadığımiz için burada Combat Divers'a geçileceğimizi tahmin ediyorduk ama olsun; buraya kadar bile mucizeyi başarmıştık.
Kanoya Combat Divers'la aynı anda vardık. Yüksek güçleri ve çelikten azimleriyle bizi yakalamışlardı. ilk onlar girdiler kanoya, bu arada Iron Men'le aramızdaki mesafenin 1 saat kadar olduğunu öğrendik. Artık hedefimiz belliydi; ilk 3! (Yani aslında 3.lük) Kano etabı bizim için tam anlamıyla ağlatıcıydı, tam 5 saat sürdü! Bunda kano üzerinde mesafe ölçme konusundaki aptallığımız ve belki de bitmesini istedigimiz için özellikle benim "Kesin geçtik abi, geri dönelim" muhabbetimiz ve bu konuşma üzerine yarım saat geri dönüp nehir kenarındaki tatilcilerden Güzel Vadi'nin daha çok ileride olduğunu öğrenip geri döndüğümüz yolu bir kez daha gitmemiz de etkili oldu tabi, 1 saatten fazla haybeden zaman kaybedip fazla fazla yorulduk yani. Beni uyku da bastırmıştı, kanoda 15 dakika kadar uyudum. Bu arada moralimizi çökmüştü, kano bitmek bilmiyordu. Karşıdan g
elen Iron Men ve ardından Combat Divers'la karşılaşınca biraz canlandık. Ama o kadar bıkmış ve yorgunduk ki Serkan bir ara yarısı bırakmaktan bile bahsetti. Önceki yarışların tecrübeleri ve Macera Yarışları'nın genel psikolojisini bildigimizden birbirimizi motive ettik ve yola devam ettik. Guzelvadi'ye ulaşıp geri dönmeye başladığımızda kanoya alışık olmayan kaslarımız iflas noktasındaydı, 18 saattir yarışıyorduk ve cok yorgunduk; ama yine de birbirimizi destekleyerek, birimiz yoruldugunda diğerimiz enerji vererek kanoyu bitirdik. Geldigimiz noktada herkesin bizi beklediğini, 3. olduğumuzu çünku diğer ekiplerin yarısı eksik etapla yapacağını öğrendik. Hemen bir sonraki ayağı bisikletle bitirip ip inişine vardık ve hızlıca bitirdik burayı da.Kulindag'a varıp tırmaniış duvarından sonra merdivenlerden koşarak yukarı cıkarken tarifi imkansız duygular içindeydik. Yorulmuş, sınırlarimizi zorlamıştık ama bir yandan da cok mutluyduk. Gelişimizle kopan alkış tufanı tüm yorgunluğu unutturdu bize. Serkan'la birbirimize baktık ve "Bitti abi" diyerek el sıkıştık gülümseyerek. Toplam 20 saat sürmüştü yarışımız, ve 3. olmuştuk. Yarışma sonrasında verdiğimiz 2. röportaj, yarış öncesinde verdğimizi onaylar gibiydi adeta; tahmin ettiğimiz gibi yolda tartiştiğımız, gücümüzün bittiğini hissettiğimiz olmuştu ama bitirmiştik, macera yarışı da bu demek değil miydi zaten; vücudunun ve ruhunun bittiğini sandığın anda gerçekten gücünün bu kadar mı olduğuna, yoksa bunun bir yanılsama olduğuna ve aslında insanın birçok şeyi yapma gücü mü bulunduğuna karar vermek.. Evet, macera yarışı hiçbir zaman sadece bir yarış değildi, aslında hepimizin varmak istediği ve arzuladığı o farkındalık ve "nirvana" noktasına giden bir yoldu.
Herkese teşekkür ediyoruz gerçekten, ve tüm yarışmacıları kutluyoruz böylesi dikenli ve zorlu bir yola baş koyma cesaretini gösterdikleri ve kendilerini aşma cabasını gösterdikleri için. Macera Akademisi, sponsorlar ve bu "yol" un hazırlanmasında emeği geçenlere de teşekkürler, umarım bu "yol"lar devam eder önümüzdeki aylarda da. Ama herkesten çok, takım arkadaşım Serkan'a teşekkürler; bu "yol" lar yalnız gezilecek yollar değil çünkü, ve o çok iyi bir "yol"daş.
Yolgezer Kardeşliği "yol" gezmeye devam edecek!
Durukan Dudu, Ağustos 2007
Hızlı SonuçlarUzun Parkur Erkek Kategorisi
1.Ironmen –Refik Diri / Milhan Dalgıç
2.Kombat Divers – İrfan Altuntaş / Hakan Çalışkan
3.Yolgezer Kardeşliği – Serkan Köybaşı / Durukan Dudu
Uzun Parkur Mix Kategorisi
1.Evli ve Çocuklu - Ayşin Başkır / Alptekin Başkır
2.Aykırıyız Biz – İlknur Bayrak / Aydın Salı
Orta Parkur
1.Biraderler – Ali Kılınç / Hikmet Başkır
2.Baby On Board – Gökhan Aktaş / Burcu Aslanağı
3.Ha Hayret – Dinçer Kocalar / Ayşe Yüksel
Kısa Kategorisi
1.Göbekli Oryantiringçiler - Mehmet Ünal / Sabri Bilici
2.Çelebiler – Ali Çelebi / Gökalp Çelebi
3.Lost – Güven Solmaz / Berkay Kılıçoğlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder